| ![]() ![]() ![]() ![]() POINÇONNER, verbe trans. Étymol. et Hist.a) 1324 ponchonner «orner de dessins au moyen d'un poinçon» (J.-M. Richard, Comtesse Mahaut, p.348) −1611 poinsonner, Cotgr.; b) 1556 «frapper avec un poinçon» (Saliat, Hér., III ds Gdf. Compl.); 1574 fig. (Fr. Perrin, Pourtraict, fo45 vo, ibid.: De mile ennuis vient l'homme poinçonner). Dér. de poinçon*; dés. -er. |