| PLANITUDE, subst. fém. Étymol. et Hist. 1786 (J. Joubert, Carnets, 1eraoût, éd. A. Beaunier, t.1, p.59). Empr. au lat. tardif planitudo, -inis «surface plane» (Boèce), dér. de planus (plan1*). |
| PLANITUDE, subst. fém. Étymol. et Hist. 1786 (J. Joubert, Carnets, 1eraoût, éd. A. Beaunier, t.1, p.59). Empr. au lat. tardif planitudo, -inis «surface plane» (Boèce), dér. de planus (plan1*). |