| ![]() ![]() ![]() ![]() DÉSHABITER, verbe trans. Étymol. et Hist. Ca 1165 adj. (B. de Ste-Maure, Troie, 12380 ds T.-L.); 1395 deshabiter (un lieu) « rendre inhabitable » (Voyage de Jérusalem du S. d'Anglure, 24, ibid.). Dér. de habité, habiter*; préf. dé(s)-*. |
| ![]() ![]() ![]() ![]() DÉSHABITER, verbe trans. Étymol. et Hist. Ca 1165 adj. (B. de Ste-Maure, Troie, 12380 ds T.-L.); 1395 deshabiter (un lieu) « rendre inhabitable » (Voyage de Jérusalem du S. d'Anglure, 24, ibid.). Dér. de habité, habiter*; préf. dé(s)-*. |