| ![]() ![]() ![]() ![]() AMÈREMENT, adv. Étymol. ET HIST. − xes. fig. « avec amertume » (La Passion, éd. d'Arco S. Avale, 198 : Petrus d'alo fors s'en aled, amarement mult se ploret, per cio laissed Deus se neier); 1174 « id. » (Benoit, Chr. des ducs de Normandie, éd. Carin Fahlin, 12897 : N'i a ne prince ne baron N'ait vers le duc le cuer felon E qui amerement neu hee Dum ceste amor est ajostee).
Dér. de amer*; suff. -ment2*. |